Wanneer een mens ervaart zonlicht te zijn en niet het schijnsel van de maan, wanneer de mens ervaart Avatar te zijn en geen bio-robot. Wanneer je in plaats van de fietser, zoals ondergetekende ervoer, het fietsen bent, dan ben je aangeland in het nu. Tijdloos nu dat, regelmatig onderbroken door tijdelijkheden, als vaste ankerplaats de tijdelijkheid aanvaardbaar maakt.
Zodra het misverstaan van zijn en hebben zich oplost, verdwijnt, op vermeend tekort gestoeld, verlangen naar geluk. Wij hebben lichaam, zintuigen, ervaringen, gedachten en meningen etc. maar zijn bewustzijn, aandacht en waarnemen. Alle veranderlijkheid bestaat dankzij het waarnemen!
Waarnemen vereist door aandacht gericht bewustzijn maar kan prima zonder ons als waarnemer.
Deze waarnemersloze toestand ervaren is verklaarbaar maar, evenals elke andere ervaring, niet deelbaar. Je kunt natuurlijk ook gewoon kiezen om je lekker gelukkig te wanen, maar ook dit gedachtebeeld bestaat slechts, evenals die waarnemer, dankzij het waarnemen. Het besef maakt gelukkig: “Geen ding te zijn, maar het waarnemen, dat het bestaan van alle dingen mogelijk maakt.”
Natuurlijk behoort identificeren nog steeds tot mijn talentenpakket, mijn apps, maar toeschouwer zijn is gewoon veel leuker dan betrokken zijn bij de waan van ons ego. Onze smartphone suggereert ons een vorm van éénheid die ons zonder identificatie als ons “dagelijks brood” geschonken wordt.
Waarom zoeken naar dat, wat “nader dan handen en voeten” is? Wij zijn puur bewustzijn, basta!
Karavanserais 