Zen en de kunst van het wielrennen
Mijn herinnering gaat zo’n zeventig jaar terug als oom Gijs mij leert fietsen.
Het gevoel, plotseling geen houvast meer te hebben en de spanning, hoe moet ik reageren op die boom daar verderop aan het einde van de singel op het volkstuincomplex ‘Ons buiten’, als ik merk dat oom Gijs mij losgelaten heeft, is ook na zeventig jaar helder oproepbaar.
Het plotselinge besef te kunnen fietsen is voor mij nog steeds een mijlpaal in mijn eigenaardige leven. Fietsen, en dan zo snel mogelijk, deed ik vanaf dat moment met plezier. Toen ik zo’n jaar of tien was, heb ik mijn fiets geheel gedemonteerd en, tot grote verwondering van mijn ouders, zonder problemen weer gemonteerd.
Al snel had ik geleerd om de verschijnselen van vermoeidheid niet alleen te negeren, maar juist dan sneller te gaan trappen. Amsterdam kent vele schitterende fietsroutes en voor mij was altijd belangrijk om niet heen en weer, maar heen en terug over een andere weg af te leggen.
Jaren later toog ik samen met mijn buurvrouw naar de ‘School voor de filosofie’ voor een eerste kennismaking. Hun belangrijkste boek bleek ‘Op zoek naar het wonderbaarlijke: fragmenten van een onbekende leer’ van P.D. Ouspensky over de methode en het leven van George Ivanovitsj Gurdjieff (1866-1949). Boek aangeschaft, verslonden en begrepen dat de mens naast de normale persoonlijke fysieke energievoorraad ook kan beschikken over een meer onpersoonlijke bron van energie.
Door dit boek was het voor mij tevens begrijpelijk geworden dat ons ego programmeerbaar is en dat het daarvoor noodzakelijke wachtwoord ‘IK’ heet. Een geniaal eenvoudige vondst van onze schepper die gemakkelijk over het hoofd wordt gezien. Telkens wanneer wij ik denken of zeggen, herprogrammeren wij ons ego en daarmee onze ziel die, de energetische chip bevat waarin deze informatie opgeslagen wordt, ons karma bepaalt en ons tot reïncarneren verplicht.
Het werd nu tijd om deze theorie in de praktijk te brengen en zodoende ging ik op weg voor mijn gebruikelijke dagelijkse fietstocht langs de Amstel van Amsterdam Oud-Zuid naar Ouderkerk aan de Amstel en dan aan de overzijde weer terug. Een route van ongeveer twintig kilometer met bochten bruggen, die ik normaal gesproken binnen een half uur aflegde en dan bezweet thuis kwam. Hardop ‘IK’ herhalend en steeds harder fietsend ervoer ik plotseling het moeiteloze fietsen, het wielrennen zonder wielrenner. Er was geen doener meer, maar alleen het waarnemer van wielrennen, landschap en beweging. Na twintig minuten stond ik fris en monter, zonder verhoogde hartslag voor de deur van mijn buurvrouw en wist dat deze ervaring mijn leven blijvend zou veranderen.
Helaas vond ik destijds geen begrip voor mijn ervaring en deed zich geen mogelijkheid voor een en ander te delen. Bij de school voor de filosofie zei men glashard dat het onmogelijk was voor iemand met zo weinig voorbereiding om dit soort ervaringen te hebben, zodat ik na het nog een paar maal ervaren te hebben besloot om het voor kennisgeving aan te nemen en niet verder uit te proberen.
Later heb ik begrepen dat veel spirituele ego’s brodeloos zouden zijn indien ze hun navolgers op hun schouders zouden nemen, in plaats van comfortabel en dik betaald op de schouders van hun leerlingen te rusten. Het is een tot op heden bestaand immens misverstand dat wij ergens aan de voeten van een meester ons ego kunnen verliezen. Een ware meester creëert geen afhankelijkheid of jarenlang leerplan, maar biedt hulp op maat. Verlichting is een gratis app die we natuurlijk wel zelf moeten installeren.
Zen is zelfrealisatie, verlichting is permanent Zen!
Fragment uit “Vergeten licht” ISBN 978-3-756524-25-9
Karavanserais 