Liefde en verwondering

Verwondering versus verwoording.

Stel je een augurkenfabriek voor waarbij medewerkers aan de lopende band staan en voortdurend augurkjes aan zich voorbij zien trekken. Allemaal van die groene weeïg zuur ruikende dingen die, op maat gesorteerd langs glijden en gecontroleerd moeten worden op misbaksels. Een dodelijk vervelende taak, nietwaar!? Augurk…augurk… augurk…nog een augurk…weer een augurk…nog steeds een augurk…ik kan geen augurk meer zien…enz enz. Maar waarom is dit zo, waarom is dit geen benijdenswaardige en geluk schenkende taak? Eenvoudig omdat we die groene, allemaal anders gevormde glibbers, een naam hebben gegeven en die naam sluit de verwondering uit. De verwondering over de oneindige vormvariëteit die niet besloten zit in de naam. Als de mens leert kijken naar de vormrijkdom van de schepping, dan rest verwondering.

Liefde versus God.

Wanneer een mens verliefd is, dan ervaart die mens liefde d.m.v. de geliefde. Voor deze liefde heeft de mens iets of iemand anders nodig. De ander roept, veelal onbewust, die liefde op en zorgt ervoor dat je geruime tijd op een roze wolk bivakkeert. Die liefde is voor de duur ervan niets anders dan het gewaarworden van God. Alleen projecteren we onze euforie steeds op de vermoedelijke oorzaak. Dat is wel aangenaam maar niet realistisch en kan tot behoorlijk wat misverstanden leiden. Het zou eenvoudiger zijn indien de mens, zich deze situatie beseffend, de ander niet gelijk claimt voor de veroorzaakte gemoedstoestand. Heerlijk moet het zijn wanneer je liefde ervaart zonder gevolgtrekkingen, zonder het na verloop van tijd onaangenaam wakker worden uit jouw verdoving.

Gewoon ieder wezen, iedere situatie dankbaar aanvaarden waarin of waardoor ons hart geraakt wordt of ons hoofd op hol slaat en we iedereen wel willen omarmen. Onze taal is op dit punt ook niet echt romantisch wanneer we spreken over: “ik houd van jou” en “liefhebben” (bezitterig) of “liefde bedrijven” (zinnelijke arbeid). De Engelse taal is met “falling in love” beter toegerust. Om te zeggen: “door jou ervaar ik de liefde” is misschien wat theatraal maar dekt de lading letterlijk .

Verwondering versus verwonden.

Liefde ervaren is te vergelijken met het verkeren in een staat van uiterste verwondering. Verwondering over het vermogen de innerlijke schoonheid te ervaren van het voorwerp onzer genegenheid. Het oorspronkelijke vlakke beeld bevat plots onvermoede dimensies, bezit een diepgang die, zelfs latent, afwezig leek. Het wekt de poëet in een ieder die het overkomt. De stralende verschijning van liefdevolle verwondering is meestal dan tijdelijk wanneer genoegdoening verschaft wordt. Gewoonte komt dan voor verwondering en na verloop van tijd verwonden de eens geliefden hun uitgedoofde lief. Verwondvrije eeuwige liefde is “helaas” vrijwel altijd onbereikbare liefde. Onbereikbaar, maar niet minder waardevol, niet minder realistisch. Het biedt het “slachtoffer” een vrije blik in het oneindig universum van de aanbedene en zolang, ondanks openheid, niets wordt genoten blijft verwonden uit en rest pure verwondering. Wordt als de kinderen en gun de mensheid jouw verwondering!