Verhuizing

Verhuizing naar Doesburg. Met zeven jaar wachttijd was het destijds mogelijk om in aanmerking te komen voor een eengezinswoning met huursubsidie. Na een jaar zoeken en een paar oninteressante aanbiedingen stonden wij tweede op de lijst voor een woning in Doesburg. We kenden Doesburg door ons vrijwilligerswerk als chauffeur en bijrijder op de bestelauto van de wekelijkse besteldienst van de Horsterhof, een biologisch-dynamische boerderij in Duiven.

Doesburg is een schitterende middeleeuwse vestingstad, gelegen op een oorspronkelijke verzanding van de IJssel. Vroeger liep de rivier ten zuidoosten van Doesburg, daar waar zich nu nog steeds moeras bevindt. Later heeft de rivier de huidige kortere weg ten westen gevonden, zodat Doesburg nog steeds beschouwd kan worden als een natuurlijke door water omgeven vesting.

Op de nog bestaande wal (de muren zijn ooit afgebroken) herken je nog steeds de getande vestingvorm en binnen de vesting was destijds zelfs ruimte voor landbouw en een aantal molens. Dit laatste gebied (het Molenveld) is in de jaren vijftig volgebouwd met eengezinswoningen en daar werd ons een twee-onder-een-kapwoning aangeboden. In Arnhem hadden we onze Daihatsu verruild voor een Citroën bestelwagen en later een Mitsubishi Citytruck (de voorlopen van de Canter).

Met deze kleine inmiddels veertigjarige vrachtwagen konden we, naast onze Zwitserse taarten, wat bijverdienen en nu onszelf van Arnhem naar Doesburg verhuizen. Vanwege de enorme chaos in huis en tuin hadden de eerste gegadigden afgehaakt en wij waren bereid om deze opruimactie uit te voeren, waarbij de verhuurder voor afvalcontainers zorgde. Dertig kub afval ofwel drie grote containers hebben we ruimschoots gevuld en toen kon het opknappen beginnen. Stukadoor en tegelwerk kwam voor rekening van de verhuurder, terwijl wij het geschilderd hebben en ondertussen onze verhuisvracht over drie ritten verdeeld.

Van de zeer ruim bemeten villa in Arnhem naar de totaal 74 m2 kleine woning hield in dat we niet alles konden plaatsen. Gelukkig was de nieuwe beheerster bereid een en ander over te nemen. Ook zij heeft deze functie maar een paar jaar uitgeoefend en toen wij haar later in Oosterbeek bezochten, kwamen ons veel van haar meubelen zeer bekend voor. Zij bezat ook een prachtige Rietveld stoel die ik, bij nader inzien, ooit zelf gebouwd had.

Onze nieuwe buurvrouw was al snel de bekende goede buur en samen deelden we een zeer ruim vijfhoekig perceel met prachtige zichtlijnen. Door het planten van een aantal bomen en struiken, het plaatsen van vijvertjes en een waslijn met de mogelijkheid van twee hangmatten tussen de drie staanders, ontstond al snel een waar paradijs. Maja kon zich in de tuin uitleven en ik kon mijn computerkennis achterstand wegwerken.

In de laatste maanden van onze Arnhemse tijd was ik toegelaten tot een driemaandelijkse cursus voor herscholing richting ICT. Als oudste deelnemer was ik de eerste die een stageplek veroverd had bij een sanitair-groothandel. Daar bleken ze nogal sleets met helpdeskmedewerkers en zodoende mocht ik het proberen om dit hulpeloze varkentje te wassen. Al snel werd duidelijk dat het varkentje prima schoongehouden werd, zodat ik een voorlopig contract voor een jaar aangeboden kreeg.

Na dat jaar en ondertussen alle verwachtingen ruimschoots overtroffen te hebben, vond ik het tijd voor oogsten. Men bood mij weliswaar een vast contract, maar de verwachtte financiële motiverende genoegdoening bleek onhaalbaar. Mijn chef sprak toen de onbegrijpelijke en memorabele woorden: “Het kan zijn dat ik straks iemand voor meer geld moet aannemen dan jij nu vraagt en ik jou nu niet mag betalen!”

Hoofdschuddend heb ik mijn resterende tijd uitgezeten en mezelf een Renault Espace cadeau gedaan. In mijn garagetijd was dit model voor het eerst op de markt gekomen en had ik daarmee een proefrit mogen maken en mezelf beloofd om ooit een Espace te bezitten. Die tijd was nu gekomen. De laatste twee maanden kon ik, naar en van mijn werk, alvast genieten van mijn cadeau. Richting 2011, het jaar waarin ik de pensioengerechtigde leeftijd zou bereiken, ontstond bij ons de vraag: ruimen we veel op of gaan we trachten groter te wonen? Deze vraag zou ons uiteindelijk richting Weserbergland brengen en ons eind 2011 naar groter in Nieheim doen verhuizen.

Fragment uit “Vergeten licht” ISBN 978-3-756524-25-9