Parcifal, Lohengrin en Tannhäuser
Tannhäuser, Lohengrin en Parcifal zijn drie bewustzijnsstadia in ons bestaan in 3D als bio-robot. Wij incarneren als bewustzijn, als Parcifal, door empathie wetend, zodra aan alle randvoorwaarden voldaan is (God laat niet varen de werken zijner handen!).
Wij worden geboren als Lohengrin die als enig geborene, genageld aan het kruis der elementen, verdwijnen moet zodra hij geïdentificeerd wordt. “Nie sollst du mich befragen, noch Wissens Sorge tragen, woher ich kam der Fahrt, noch wie mein Nam und Art!“ Wij laten ons door de ‘Namenlose, Urteufelin, Höllenrose, Herodias, Gundryggia, Kundry‘ verleiden (identificeren) en in de val van ons denken, de Venusberg (onze hersenen) lokken. Gedachten zijn dingen die bestaan omdat ze waargenomen worden!
Wij zijn het waarnemen, wij zijn geen ding.
Wij zijn vergeten dat we als Parcifal (geest) geïncarneerd zijn.
Wij zijn vergeten dat we als Lohengrin (ziel) geboren zijn en door identificatie zijn gaan geloven dat we Tannhäuser (ego) zijn. Wij hebben ons geïdentificeerd met ons lichaam en onze fysieke ervaringen, zonder te beseffen dat niets bestaan kan als het niet door ons wordt waargenomen. Wij zijn het waarnemen en niet de waarnemer in ons fysieke waarnemingscentrum (onze hersenen c.q. Venusberg).
Deze, door identificatie ontstane waarnemer is een gedachtebeeld, een waanbeeld dat zijn bestaansrecht dankt aan ons geloof en niet kan bestaan zonder door het ware zelf waargenomen te worden.
Het doel van de mens is zich dit bewust te worden, zich te herinneren wie of wat hij of zij in werkelijkheid is en deze, met dank aan vrije wil en identificatie, zelfgekozen vergetelheid op te heffen door het transcenderen van Tannhäuser, ons ego. Onze herkomst als enig geboren zoon (Lohengrin) of als bewustzijn, Jod of Godsvonk (Parcifal) herinneren is ons doel.
Lohengrin beschrijft deze situatie in zijn beroemde slotaria:
“In fernem Land, unnahbar euren Schritten, liegt eine Burg, die Montsalvat genannt;
ein lichter Tempel steht dort inmitten, so kostbar, als auf Erden nichts bekannt;
drin ein Gefäss von wundertät’gem Segen wird dort als höchstes Heiligtum bewacht:
es ward, dass sein der Menschen reinste pflegen, herab von einer Engelschar gebracht;
alljährlich naht vom Himmel eine Taube, um neu zu stärken seine Wunderkraft:
es heisst der Gral, und selig reinster Glaube erteilt durch ihn sich seiner Ritterschaft.
Wer nun dem Gral zu dienen ist erkoren, den rüstet er mit überirdischer Macht;
an dem ist jedes Bösen Trug verloren, wenn ihn er sieht, weicht dem des Todes Nacht.
Selbst wer von ihm in ferne Land entsendet, zum Streiter für der Tugend Recht ernannt,
dem wird nicht seine heil‘ge Kraft entwendet, bleibt als sein Ritter dort er unerkannt;
so hehrer Art doch ist des Grales Segen, enthüllt – muss er des Laien Auge fliehn;
des Ritters drum sollt Zweifel ihr nicht hegen, erkennt ihr ihn, dann muss er von euch ziehn.
Nun hört, wie ich verbotner Frage lohne! Vom Gral ward ich zu euch daher gesandt:
mein Vater Parzival trägt seine Krone, sein Ritter ich – bin Lohengrin genannt.
Tannhäuser (ego) herkent zich in de spiegel en houdt er aan verandering onderhevige meningen op na. Parcifal en Lohengrin (letterlijk goddelijke aandachtspunten op het niveau van geest en ziel) nemen zonder inmenging ‘Durch Mitleid wissend‘ waar.
God is onvoorwaardelijk bewustzijn, God is geen ding, bewustzijn is geen ding!
Wij zijn het waarnemen en niet dat wat waargenomen wordt!
Fragment uit “Vergeten licht” ISBN 978-3-756524-25-9
Karavanserais 