Het huis waarin wij wonen, is nogal groot en bevat naast een enorme kelder, een immense zolder, een inpandige garage en twaalf kamers ook nog een salon van 65 m2. Deze salon is, naast mijn twee werkkamers, mijn favoriete meditatieruimte. Daar ontvang ik ook graag mensen en over zo’n bijeenkomst gaat dit verhaal.
Alle hier aanwezigen hebben zo hun eigen verleden en hun privé zicht op het leven. Iedereen is zogezegd voorzien van een berg ervaringen en een hoop gedachten. Als we nu eens even al die ervaringen en al die gedachten met rust laten. Gewoon die hele stapel dvd’s met belevenissen in een koffer doen en die gedachten over hoe we zijn en hoe het allemaal anders zou kunnen en moeten in een trommel.
We raken onze geschiedenis en ons verwachtingspatroon niet kwijt, we bergen het alleen eventjes op en geven het een kwartiertje geen aandacht. Daarna kunnen we, als we dat per se willen gewoon alles weer uitpakken en op de oude voet verder gaan. Er is dus niets om je zorgen over te maken, niemand steelt jouw leven en voor jou verandert er na afloop niets als jij dat niet wilt.
Vul dus nu allemaal jullie koffers met verhalen en jullie trommeltje met gedachten. Neem eventjes de tijd om dat zorgvuldig te doen, zodat je daarna helemaal leeg bent. Als je de hele handel liever op een usb stick of in je smartphone opslaat, ook prima. Iedereen is nu leeg en ieder van jullie heeft gemerkt dat hij niet verdwenen is.
Voor ieder van jullie geldt dat je met recht kunt zeggen: “Ik ben nu hier en neem waar!” Ieder van jullie neemt deze salon individueel waar en kan de overige aanwezigen waarnemen. Jullie zijn nog steeds jezelf en zonder beperking nog steeds als individu aanwezig. Tracht je goed te realiseren dat alles en iedereen in deze salon door ons individueel wordt waargenomen en dat wij tevens collectief waarnemen. Alles in deze salon wordt waargenomen dankzij ons vermogen tot waarnemen. Het is overduidelijk dat ieder van ons het hele gebeuren individueel waarneemt.
Niemand van de hier aanwezigen zal zich afvragen wat hier een en ander waarneemt. De vraag: “Wie neemt hier waar?” zal, normaal gesproken, door ieder van ons op gelijke wijze beantwoord worden, namelijk: “Ik ben hier en ik neem waar!” Wij hebben geleerd dat de wereld door ons wordt waargenomen en deze ‘ons’ heet ‘IK’.
Wij ervaren onszelf als een waarnemend fenomeen dat zichzelf en alles buiten zichzelf kan waarnemen, interpreteren en beoordelen. Wij zijn voortdurend waarnemend! Tenminste, als wij zogenaamd wakker zijn nemen wij waar en onze aandacht bepaalt wat voor ons relevant is en wat van ondergeschikt belang.
Tot zover niks nieuws en ik neem aan dat iedereen het tot hier geheel met mij eens is. Wij nemen onze omgeving waar en wij nemen ons zelf waar. Als dat juist is, dan is er in ons sprake van iets dat ons zelf waarneemt. Niets kan bestaan zonder waargenomen te worden en wij nemen onszelf waar. Er is hier dus sprake van een waarnemend vermogen dat ons zelf waarneemt.
Zonder dat waarnemend vermogen zouden we niet waargenomen worden en zelfs niet kunnen bestaan. Dat waarnemend vermogen neemt aan verandering onderhevige dingen waar, terwijl het zelf onveranderlijk is en blijft. Ons lichaam is overduidelijk aan verandering onderhevig, maar wij zijn dat vermogen tot waarnemen. Ons lichaam is een ding! Onze gedachten bestaan, ons lichaam, ons verleden bestaat dankzij onze aandacht. Verleden en toekomst bestaan omdat ze worden vastgehouden door onze aandacht. Zonder koffer vol sprookjes en trommel met vooringenomenheid nemen we in het nu waar.
In het nu bestaat alleen het onvoorwaardelijk waarnemen waarmee dingen kunnen worden waargenomen.
Dat wat middels ons lichaam waarneemt, is geen ding, is onvoorwaardelijk waarnemen.
Wij zijn onvoorwaardelijk waarnemen, wij zijn geen ding! Ervaar dat in stilte, AUM.
Laatste fragment uit “Vergeten licht” ISBN 978-3-756524-25-9
Karavanserais 