Mijn modus

Wat is mijn modus

Iedereen kent James Bond of Harry Potter als de held in een reeks bioscoopfilms. Daarnaast heeft vrijwel ieder mens een rijtje favoriete films over het leven of de geschiedenis van een verder onbekend iemand. Populaire romans, detectives, sciencefiction, avonturen en ontdekkingen worden verfilmd.

Allemaal verhalen over veelal onbekende persoonlijkheden die ons op het witte doek getoond worden. Miljoenen mensen nemen als toeschouwer deel aan het spannende leven van zogenaamde beroemdheden terwijl hun eigen leven voortkabbelt.

Hoe komt het dat wij zo geïnteresseerd zijn in het leven van anderen? Is het leven van beroemdheden werkelijk zoveel interessanter dan ons eigen leven? Waarom wordt mijn leven niet verfilmd, waarom is mijn leven niet interessant?

Ieder mens heeft twee versies of modi van zijn of haar leven. De ene versie speelt in het tijdloze nu! De andere versie speelt in het verleden of in de toekomst en bestaat uit geschiedenis, uit interpretaties van ooit gedane zintuiglijke gewaarwordingen.

Modus één is het onvoorwaardelijke nu waarnemen zonder waarnemer!

Modus twee kent, door veréénzelviging met interpretaties van ooit gedane zintuiglijke gewaarwordingen, als zelfgeschapen gedachtebeeld, een virtuele waarnemer. Normale mensen bevinden zich in modus twee en hun leven bestaat uit ondeelbare privé identificaties. In modus twee ervaart de mens zich vaak alléén en onbegrepen.

Beroemdheden hebben een voor anderen interessante reeks interpretaties ontwikkeld maar ook zij zijn de slaaf van hun zelfgeschapen gedachtebeelden, hun ego. Ook zij zijn in modus één zonder ego geboren en al doende op modus twee overgestapt.

Hoe dat precies werk en waarom dat zo moet zijn wordt in dit bericht verklaard.

“Worden als de kinderen” slaat op de oorspronkelijke ‘modus één’ bewustzijnstoestand waarin zich kinderen nog bevinden gedurende hun eerste levensjaren – onze ‘normale’ egoloze toestand. Normaliter is deze bewustzijnstoestand van korte duur want nog voor ons derde levensjaar zijn wij, uitzonderingen daargelaten, overgestapt op ‘modus twee’.

Maar wat incarneert en wat wordt geboren? Bewustzijn (de geest) incarneert met hulp van de daarvoor noodzakelijke energie (de ziel) in het lichaam. De ziel is zelf een soort programmeerbare energetische chip. Het lichaam heeft individuele specifieke eigenschappen en mogelijkheden die bij de ziel passen.

Geest incarneert met behulp van jouw ziel in jouw lichaam en jouw lichaam wordt geboren. Wanneer geest zich identificeert met jouw lichaam dan wordt jouw ziel onjuist geprogrammeerd en moet (de geest laat de werken zijner handen niet varen) de geest weer met hulp van jouw ziel reïncarneren om de programmafouten (zonden) ongedaan te kunnen maken en weer te worden als de kinderen.

Modus één: Jij bent geest, jou staat een geïndividualiseerde ziel ter beschikking en jij maakt gebruik van jouw individuele lichaam!

Modus twee: Jij bent geest, jou staat een geïndividualiseerde ziel ter beschikking maar jij bent nu jouw individuele lichaam! In bewustzijnstoestand ‘modus twee’ heb jij je veréénzelvigd met iets dat jij hebt en ben je iets geworden dat weliswaar jou behoort maar dat jij niet kunt zijn. Dat is ook allemaal niet zo verwonderlijk wanneer je nagaat hoe jij als bewustzijn genegeerd bent terwijl jouw fysieke vorderingen de hemel in geprezen werden.

Jouw lichaam moest leren, kruipen, lopen, praten, eten, zindelijk worden etc. etc. en telkens als jouw lichaam weer een kunstje geleerd had waren de complimenten niet van de lucht. Logisch, dat jij bent gaan geloven dat jij jouw lichaam moest zijn en dat jouw zintuiglijke en fysieke ervaringen jouw ervaringen waren. En dat terwijl jij enkel en alléén het onvoorwaardelijke waarnemen van al die rompslomp (What’s in a name?) was, bent en blijft.

In ‘modus twee’ – jouw identificatiemodus – ben jij gaan geloven iets te zijn dat in werkelijkheid helemaal niet kan bestaan. Jij bent gaan geloven dat jij jouw lichaam bent en jij bent gaan geloven dat jij jouw zintuiglijke ervaringen en waarnemingen bent terwijl toch duidelijk is dat jij nooit dat kunt zijn wat jij waarneemt.

Dit hele misverstand heeft ervoor gezorgd dat jij een gedachtespinsel hebt gecreëerd waarin jij nog steeds rotsvast gelooft. Jij herkent daardoor jezelf in de spiegel en jij debiteert wisselende meningen alsof jij, als onvoorwaardelijk zijn, meningen behoeft.

Ook wanneer jij je in ‘modus twee’ herkent, dan noch verkeer jij in de waan van jouw ego. Jij hebt jouw ware zelf ingeruild voor een zelfgeschapen gedachtebeeld, jij hebt jouw individualiteit ingeruild voor een gedachte-entiteit, identiteit, ID-entiteit, masker of personae en daardoor hecht jij geloof aan jouw status als ‘modus twee’ entiteit.

Het kan natuurlijk zijn dat jij ondanks jouw ‘modus twee’ status toch dialectisch gezien zeer succesvol bent, maar echt gelukkig kun je in deze schijntoestand nimmer worden of zijn. Alléén in ‘modus één’ staat het ware geluk voor jou open, alléén in ‘modus één’ ben je waarlijk mens en weer geworden als de kinderen.

Dat jij je bewust bent zal je ongetwijfeld niet ontkennen en dat jij het waarnemen bent dat waarneemt lijkt me ook logisch, maar waarom geloof jij dan nog steeds dat jij door een waarnemer, door iets anders dan jouw ware zelf waargenomen wordt.

Deze waarnemer, deze dankzij de vrije wil ontstane waanvoorstelling (modus twee) schenkt ons wel de mogelijkheid om bewust te kiezen voor ‘modus één’, voor ons ware zelf, voor ons geboorterecht waarin de voor ons op maat gemaakte kaskraker loopt en niet de flop die wij nu door eigen toedoen menen te ervaren.

Al onze problemen komen voort uit onze ‘modus twee’ instelling terwijl niets ons weerhoudt om over te schakelen op ‘modus één’, onze basisinstelling en weer gelukkig te worden als de kinderen.